به اعتقاد یک کارشناس حوزه آموزش و پرورش تصمیم سازان شناخت کافی از مشکلات معلمان نداشته و همین امر باعث می شود برای این قشر مهم از جامعه تصمیمات خوبی اتخاذ نشود
ناصر سرگزی دبیر کل جمعیت معلمان و فرهیختگان ایران اسلامی در گفت و گو با خبرنگار آموزش و پرورش مهر درخصوص لطمه دیدن حیثیت معلمی در نتیجه برخی اقدامات و تصمیمات ناپخته مسؤولان در یک دهه اخیر و بزرگترین مشکل آموزش و پرورش کشور که همان کوچک انگاری و نگاه مصرفی به این دستگاه است گفت: این مشکل ناشی از عدم شناخت درست از مسائل و مشکلات نظام آموزشی و قشر معلم است.وی درخصوص اینکه آیا راه حلی برای درمان این مشکل وجود دارد یا خیر گفت: در واقع این اقدامات ناپخته ذکر شده و همچنین نگاه جزم اندیشانه موجود نسبت به آموزش و پرورش و جامعه معلمان نیز خود تا حد زیادی ناشی از این عدم شناخت دقیق کف میدانی است. مسؤول زمانی تصمیم اشتباه می‌گیرد که مسأله را به خوبی نشناسد و زمانی کوچک انگاری می‌کند که از عمق واقعی مسأله بی اطلاع باشد.سرگزی گفت: لذا اولین و مهمترین قدم برای رفع هر مسأله‌ای باید این باشد که افرادی را که عمیقاً با مسأله درگیر هستند و ذینفعان امر را به نحوی در تصمیم گیری ها درگیر کنیم که، راهنمایی‌ها، دلسوزی‌ها و تجاربشان لحظه به لحظه و در تمام سیاست‌ها و سیاستگذاری ها نمود پیدا کند اگر چنین کردیم سیاست‌های موفقی را در پیش رو خواهیم داشت که متأسفانه در ساختار آموزشی و سیاستگذاری آموزش کشور ما تا به حال یک چنین اقدام و رویکردی به صورت واقعی اتخاذ نشده است.وی در پاسخ به این سوال که این درگیر کردن به چه صورت باید باشد؟ گفت: طبیعتاً این درگیر شدن نمی‌تواند بدون چهارچوب و قاعده باشد و ما نمی‌توانیم از مسؤولان انتظار داشته باشیم با تک به تک افراد صحبت کنند لذا به طور طبیعی نیاز است ساختاری شکل بگیرد که بتواند نظرات، دیدگاه‌ها و فعالیت‌های جامعه هدف را یکپارچه کرده و به مسؤولان برساند ساختاری که توان لازم برای مطالبه گری از مسؤولان را داشته باشد و بتواند در میادین تصمیم گیری و چانه زنی به طور مؤثر ایفای نقش کند تا تعادل در تصمیم سازی ها از این رهگذر حاصل شود.سرگزی در پاسخ به این سوال که ویژگی‌های اصلی یک چنین سازمانی چه باید باشد؟ گفت: ساختاری که قرار باشد بتواند بار نمایندگی خانواده یک میلیون نفری معلمان و حدود ۱۶ میلیون دانش آموز را به دوش کشد در اولین قدم لازم است که خود بخشی از این خانواده بزرگ باشد. مشکلات این خانواده را بشناسد و انگیزه کافی برای پیگیری آنها را داشته باشد. دوم اینکه چنین ساختاری باید به رسمیت شناخته شده باشد تا بتواند تعامل لازم را با مسؤلین داشته باشد.وی ادامه داد: یک چنین تشکیلاتی که هم از سوی خانواده آموزش و پرورش و هم به صورت قانونی رسمیت یابد و همچنین دارای محدوده‌ای مشخص از قدرت سیاسی برای پیگیری مطالبات این خانواده باشد می‌تواند مأموریت مد نظر ما را انجام دهد چیزی شبیه به نظام صنفی یا فراتر از آن حزب و تشکیلاتی سیاسی که از دل نهاد و خانواده آموزش و پرورش بالیده باشد و پیگیری مسائل آن را رسالت خود قرار دهد.
